Istorija
Republika Srpska Krajina (skraćeno RSK, ili Srpska Krajina ili samo Krajina), bila je međunarodno nepriznata kratkotrajna država u jugoistočnoj Evropi. Srpska Krajina se većim dijelom svoje teritorije prostirala na području nekadašnje Vojne Krajine, i to na području sljedećih okruga: Hrvatska Vojna Krajina, Slavonska Vojna Krajina i Dunavska Vojna Krajina. Republika Srpska Krajina je nastala kao odgovor na postupke Hrvatskih vlasti, koje su vodile politiku secesije od Jugoslavije, kao i težnja Srba u Hrvatskoj da ostanu u Jugoslaviji.
Srpska Krajina je postojala između 1991. i 1995. godine i osnovana je na teritoriji Republike Hrvatske u sastavu Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije. Glavni grad je bio Knin sa 12.331 stanovnika. Osim Knina, veći gradovi su bili Vukovar (44.639 stanovnika) i Petrinja (18.706 stanovnika). Srpska Krajina je 1991. godine imala 470.000, a 1993. godine 435.000 stanovnika. Prostirala se na površini od 17.040 km2.
Većinu teritorije je Srpska Krajina izgubila tokom Hrvatskih vojnih operacija Bljesak i Oluja 1995. godine. Ostatak Srpske Krajine u istočnoj Slavoniji, Baranji i Zapadnom Sremu, prema Erdutskom sporazumu kroz prelaznu upravu Organizacije Ujedinjenih Nacija, integrisan je u sastav Republike Hrvatske januara 1998. godine.
Srpska Krajina se graničila sa Republikom Hrvatskom, Mađarskom, Saveznom Republikom Jugoslavijom, Republikom Bosnom i Hercegovinom i Republikom Srpskom.
Istorija
Srbi su na teritoriji buduće Srpske Krajine živjeli još od srednjeg vijeka, prije početka invazije Osmanskog carstva na Balkansko poluostrvo. Na primjer, prvo pominjanje Srba u Sremu, Slavoniji i Dalmaciji datira još od 7. vijeka. Srbi su tada većinom bili naseljeni u oblastima južne Dalmacije, gdje su osnovali nekoliko svojih kneževina. Prvi srpski manastir na teritoriji Kraljevine Dalmacije i Hrvatske bio je manastir Krupa, kog su prema predanju 1317. godine osnovali monasi iz manastira Krupe na Vrbasu, a manastir su pomogali srpski kraljevi Stefan Milutin, Stefan Dečanski i Stefan Dušan. Otprilike u isto vrijeme, osnovan je i manastir Krka, čiji je ktitor bila princeza Jelena Nemanjić Šubić, sestra kralja Stefana Dušana i supruga hrvatskog velmože Mladena III Šubića
Nakon što su Osmanlije osvojile Srbiju i Bosnu, broj Srba u Krajini se znatno povećava, a mnogi Hrvati napuštaju ove prostore i sele se u gradove na jadranskoj obali ili u unutrašnjost Hrvatske i Ugarske. Nakon što su Osmanlije prvi put zauzele grad Jajce, 18.000 srpskih porodica preselilo se u Ličku i Krbavsku županiju. Ugarski kralj Matija Korvin ih je oslobodio plaćanja poreza i garantovao im slobodu vjeroispovesti, ali su Srbi bili dužni da štite granicu od osmanskih upada. Kasnije, srpske izbjeglice u drugim dijelovima Krajine dobijaju od Habzburške monarhije status granične milicije, koja je u zamijenu za zemljište doživotno branila granicu sa Osmanskim carstvom.
Prema nekim istraživačima, za Habzburge je Vojna krajina bila svojevrsni rezervoar vojnih obveznika. Svaki sedmi građanin Krajine je bio graničar, dok je u ostalim dijelovima carstva odnos vojnika i civila bio 1:64. Tokom svog postojanja, Vojna krajina je pretrpjela brojne reforme i transformacije. Krajem 19. vijeka Vojna krajina je ukinuta, a njene oblasti su 1882. godine stavljene pod upravu Kraljevine Hrvatske i Slavonije u okviru Zemalja krune Svetog Stefana (Ugarske).
1881-1918.
Nakon ukidanja vojne organizacije pojačale su se političke aktivnosti Srba. Nastalo je nekoliko stranaka, od kojih su neke sarađivale sa hrvatskim strankama. Međutim, veliki broj hrvatskih političara, kao što je Ante Starčević i Josip Frank, smatralo je Srbe stranim elementom i zagovaralo srbofobiju. Dok su Srbi imali podršku bana Karolja Kuen-Hedervarija, koga je postavila Budimpešta, neki hrvatski političari su tražili podršku u vladajućim krugovima u Beču. Nakon raspada Austrougarske gotovo sve njene južnoslovenske zemlje dobrovoljno postaju dio Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca. Međutim, država je bila centralizovana i ubrzo je prestala da zadovoljava raspoloženje hrvatskih masa koje žele suštinsku autonomiju ili nezavisnost. Ovo je komplikovalo odnose Hrvata i Srba i izazvalo niz političkih kriza.
Prema popisu stanovništva iz 1910. godine, pravoslavnih Srba na teritoriji hrvatsko-slavonskog područja bivše Vojne krajine, bilo je 649.453. Jedanaest godina kasnije, 1921. godine, na teritorije savremene Hrvatske i Srema (u današnje vrijeme u sastavu Srbije) živjelo je 764.901 Srba, od kojih 658.769 na teritoriji hrvatsko-slavonskog područja bivše Vojne krajine i 106.132 u Dalmaciji.
Genocid nad Srbima tokom Drugog svjetskog rata
Nakon što su Treći rajh i njegovi saveznici okupirali Kraljevinu Jugoslaviju, stvorena je Nezavisna Država Hrvatska, na čelu sa ustašama. Oni su se pridržavali velikohrvatske ideologije i odlikovali su se krajnom srbofobijom, što je rezultiralo genocidom nad Srbima. Ustaše su uspostavile i mrežu koncentracionih logora. Tačan broj žrtava genocida nije poznat, brojke se kreću od 197.000 ljudi, prema hrvatskim izvorima, do 800.000 ljudi, prema srpskim izvorima. Značajan broj žrtava je stradao u hrvatskim koncentracionim logorima. Oko 240.000 Srba je prisilno prekršteno u rimokatoličanstvo, a oko 400.000 Srba je protjerano u Područje Vojnog zapovjednika u Srbiji. Sve ove akcije su izmijenile etničku strukturu teritorije savremene Hrvatske, Bosne i Hercegovine i Srbije i imale su krajnje negativan uticaj na odnos Srba i Hrvata. Na okupiranom području Jugoslavije razvio se Narodnooslobodilački pokret. Začet u Dalmaciji, ubrzo se proširio na cijelu Jugoslaviju. Borbu protiv hrvatskih vojnih formacija i jedinica Vermahta vodili su partizani pod rukovodstvom Josipa Broza Tita. Politika četničkog pokreta na čelu sa Dragoljubom Mihailovićem varirala je od borbe sa njemačkim jedinicama do saradnje sa njima u različitim vremenskim periodima. Srbi sa teritorije bivše Vojne Krajine dali su značajan doprinos borbi protiv hrvatskih i njemačkih jedinica. Godine 1943. njihov broj u redovima četnika je bio 7.000, a u redovima partizana 28.800 Srba sa područja bivše Vojne krajine. Godine 1945. u četnicima je bilo 4.000, a u partizanima 63.710 vojnika. Nakon oslobađanja celokupne teritorije Jugoslavije, Srbi su zajedno sa Hrvatima u Hrvatskoj dobili status državotvornog naroda.
Hrvatsko proleće
Krajem šezdesetih godina 20. vijeka među hrvatskim komunistima se javlja nova ideja, čija je suština bila promjena položaja republika u sastavu Jugoslavije. U Hrvatskoj je nastao reformistički pokret, poznat kao „Hrvatsko proljeće” ili „Maspok” (od „Masovni pokret”). Prema izjavama ideologa pokreta, za cilj je imao povećanje prava Hrvata u Jugoslaviji, kao i demokratske i ekonomske reforme. Sljedbenici pokreta su protestovali protiv smanjenja budžeta i političkih prava u Hrvatskoj, zbog ekonomski nerazvijenih regiona, kao što je Kosovo. Međutim, nisu obraćali pažnju na kritike, koje su ukazivale na ravnopravnost republika. U istom periodu primjećeni su prvi sukobi u Krajini na nacionalnoj osnovi posle 1945. godine — između Srba i Hrvata. Jugoslovenski mediji objavili su informaciju, prema kojoj su u Hrvatskoj sastavljeni spiskovi Srba i Hrvata, koji su ostali lojalni Jugoslaviji. Bilo je žalbi na slučajeve diskriminacije Srba.
Rukovodstvo Jugoslavije i Saveza komunista vidjelo je pokret kao oživljenje hrvatskog nacionalizma i zatražilo je od milicije da suzbije demonstracije. Tito je sa dužnosti smenio najnelojalnije pristalice, kao što su Savka Dabčević-Kučar, Miko Tripalo i Dragutin Haramija, a takođe je sproveo čistku u Savezu komunista Hrvatske i mjesnoj administraciji. Mnoge vođe pokreta su kasnije na stranačkim sastancima izrazile kajanje. Mnogi studentski aktivisti su uhapšeni, a neki su čak i osuđeni na zatvorsku kaznu. Među uhapšenima tih godina su bili budući predsednici Hrvatske, Franjo Tuđman i Stjepan Mesić, kao i novinar-disident Bruno Bušić.
Rat u Hrvatskoj
1990.
Kada su se u Hrvatskoj počele osnivati političke stranke 1990. godine, Srbi su 11. februara u Vojniću osnovali Jugoslovensku samostalnu demokratsku partiju (JSDP), a 17. februara u Kninu Srpsku demokratsku stranku (SDS). Širom Jugoslavije su 1990. godine održani višestranački izbori. U Hrvatskoj je pobjedila Hrvatska demokratska zajednica (HDZ), koja je se zalagala za otcjepljenje i ustavne reforme. Srbi su podržali ili SDS umjerenog političara Jovana Raškovića ili komunističke ili socijalističke pokrete. Politika HDZ-a i nacionalističke izjave rukovodstva stranke, uključujući i Franje Tuđmana, povećale su međunacionalne tenzije u republici. Nakon uvođenja novih državnih simbola[38] i promjene naziva republike (uklonjena je riječ „Socijalistička”), povećale su se tenzije između Srba i Hrvata, a zatim su Srbi tražili kulturnu autonomiju, koja je odbijena. Prema hrvatskom istoričaru Nikici Bariću, kriza u Jugoslaviji, u kojoj su Srbi vidjeli garanciju stabilnosti, među njima je izazvala zabrinutost. Kao rezultat toga, Srbi su svojim jedinim zaštitnikom smatrali Jugoslovensku narodnu armiju, koja je bila posljednja jugoslovenska institucija.
Situacija u Hrvatskoj je dodatno zakomplikovana nacionalističkim mjerama republičke vlade. Srpskohrvatski jezik je zamijenjen hrvatskim jezikom, prvo je promijenjen naziv službenog jezika, a zatim gramatičke norme. U službenim prepiskama i u medijima je zabranjeno ćirilično pismo. Iz školskih programa izbačeni su tekstovi o srpskoj istoriji, srpski pisci i pjesnici. Srbi u državnim institucijama su bili prisiljeni da potpišu „listu lojalnosti” novoj hrvatskoj vladi. Oni koji su to odbili da urade su odmah otpušteni. To je posebno primijenjivano u medijima. Bio je prisutan pritisak na predstavnike srpske inteligencije. Hrvatski političari su davali izjave koje su Srbi bolno primali. Posebnu oštru reakciju Srba je izazvala Tuđmanova izjava, da Hrvatska tokom Drugog svjetskog rata nije bila samo nacistička tvorevina, nego i hiljadugodišnja težnja hrvatskog naroda. Stjepan Mesić je jednom prilikom izjavio, da je Srbi iz Hrvatske mogu odnijeti onoliko zemlje koliko su donijeli na opancima.
U avgustu 1990. godine u Kninskoj Krajini je sproveden referendum o suverenitetu i autonomiji, na kome su se mogli izjasniti samo Srbi koji su rođeni ili žive na teritoriji SR Hrvatske. Hrvati nisu učestvovali u tome. Na referendumu je 99,7% od 756.721 glasača glasalo pozitivno, međutim u 10 opština hrvatske vlasti su uspjele sprečiti održavanje referenduma. Srpski referendum i početak stvaranja autonomije u istoriografiji je poznat kao „Balvan revolucija”. Srpska autonomna oblast Kninska Krajina proglašena je 30. septembra 1990. godine, a 21. decembra postala je poznata kao Srpska autonomna oblast Krajina. U decembru 1990. Hrvatski sabor usvaja novi ustav, prema kome su Srbi u Hrvatskoj postali nacionalna manjina, a ne ustavni državotvorni narod, što su bili prema republičkom ustavu iz vremena SFRJ.
U ljeto i jesen 1990. došlo je do neke vrste podjele vlasti u strukturama republike. Svi Srbi koji su odbili da potpišu „listu lojalnoj” otpušteni su iz republičkog ministarstva unutrašnjih poslova. Istovremeno u Kninu i u nizu drugih gradova, gde su Srbi bili većinsko stanovništvo, u miliciji su ostali samo Srbi. Uskoro je ta milicija preimenovana u „Milicija Krajine”. Međutim, ovakva situcija nije bila samo u MUP-u. Na primjer, predsednik Vlade Hrvatske Josip Manolić je 17. oktobra 1990. otpustio sve Srbe koji su radili u vladi ili njegovom kabinetu, bez obzira na njihove političke stavove.
U Hrvatskoj je Balvan revolucija i stvaranje SAO Krajine poznato kao „srpska pobuna”. Prema Jeleni Guskovoj, strah Srba pred oživljavanje fašizma u Hrvatskoj same hrvatske vlasti smatrale su, sa jedna strane, neosnovanim, sa druge strane, vidjele su kao manifestaciju „velikosrpskog imperijalizma”. Teritoriju pod kontrolom krajiških Srba hrvatske vlasti su smatrale okupiranom i željele su uspostaviti svoj ustavni poredak.
Nikica Barić tvrdi, da je predsjednik Srbije u sastavu Jugoslavije Slobodan Milošević razmatrao mogućnost ne miješanja u otcjepljenje Hrvatske, ali bez teritorija naseljenih Srbima. Prema Bariću, Milošević je želio da krajiški Srbi budu dio nove Jugoslavije.
1991.
U januaru 1991. godine osnovano je ministarstvo unutrašnjih poslova Krajine, koje je objedinilo sve sekreterijate unutrašnjih poslova koji nisu bila pod kontrolom Zagreba. U februaru 1991. SAO Krajina se ujedinila sa teritorijama sjeverne Dalmacije i Like, gdje su većinu stanovništva činili Srbi. Srpsko nacionalno veće i Izvršeno veće SAO Krajine su 28. februara 1991. usvojili rezoluciju o otcjepljenju od Hrvatske na osnovu rezultata referenduma i tražili su da ostanu u sastavu SFRJ. Skupština SAO Krajine je 16. maja donijela rješenje o prisajedinjenju Krajine Jugoslaviji.
Autonomna oblast Slavonija, Baranja i Zapadni Srem proglašena je 25. juna 1991. godine, a potom je 25. septembra iste godine preimenovana i od tada je postojala pod nazivom Srpska oblast Slavonija, Baranja i Zapadni Srem. Kasnije je na području zapadne Slavonije organizovana Srpska autonomna oblast Zapadna Slavonija.
U ljeto 1991. u Krajini su počele borbe između hrvatskih paravojnih formacija i pripadnika hrvatskog MUP-a na jednoj strani i srpske milicije na drugoj. Postepeno se u sukobe uključivala JNA, iz koje su u proljeće 1991. masovno dezertirali vojnici hrvatske nacionalnosti. Učešće JNA u sukobima se povećalo kada su hrvatski odredi započeli tzv. „blokadu kasarni” u septembru 1991. godine.
U proljeće 1991. godine na teritoriju SAO Krajine počele su dolaziti izbeglice sa teritorije pod kontrolom Zagreba. Neki od njih su otišli u Srbiju ili Crnu Goru, a oko 100.000 je ostalo u Krajini. Crveni krst Jugoslavije je 1991. godine prijavio oko 250.000 izbjeglica srpske nacionalnosti sa teritorije pod kontrolom Zagreba. Izbjeglice su pristizale do primirja u januara 1992. godine. Istovremeno, desetine hiljada Hrvata i Muslimana, pod srpskim pritiskom, napustilo je teritoriju Krajine i izbeglo na teritoriju pod kontrolom Zagreba. Prema Bariću, sa teritorije pod kontrolom Srba izbeglo je do 300.000 nesrba, međutim prema popisu stanovništva iz 1991. na teritoriji buduće Krajine ukupan broj Hrvata i drugih nacionalnosti nije prelazio broj od 220.000 ljudi.
Srpske autonomne oblasti su se 19. decembra 1991. godine ujedinile u Republiku Srpsku Krajinu. Prema usvojenom ustavu, Srpska Krajina „nacionalna je država srpskog naroda i država svih građana koji u njoj žive”. Određeni su državni simboli — zastava, grb i himna. Milan Babić sa dužnosti predsjednik vlade prešao na dužnost predsjednika države. Proglašen je suverenitet Srpske Krajine.
Tokom 1991. godine hrvatska garda i policija su počinile brojne zločine nad srpskim civilnim stanovništvom. Najpoznatija mjesta u kojima su zločini počinjeni su Gospić, Sisak, Vukovar i sela u Zapadnoj Slavoniji. Srpske jedinice su počinile mnoge zločine nad hrvatskim vojnicima i civilima, među kojima su zločini u Lovasu, Škabrnji i nad hrvatskim ratnim zarobljenicima u Vukovaru. Obe strane su počinile masakr u Voćinu.
1992.
1992. U januaru 1992. godine zahvaljujući međunarodnoj intervenciji prestala su neprijateljstva, a na teritoriji Srpske Krajine su raspoređene Mirovne snage Organizacije ujedinjenih nacija (Unprofor). „Plavi šlemovi” su razmješteni na liniji fronta između srpskih i hrvatskih snaga u cilju prekida sukoba i praćenja povlačenja teškog naoružanja sa fronta. Mirotvorci iz Rusije su navodili kako su Srbi skladištili oružje u skladištima pod nadzorom OUN-a, dok su Hrvati svoje oružje povukli u nepoznatom pravcu.
Hrvatska vojska je 21. juna prekinula primirje, zauzimajući nekoliko sela na Miljevačkom platou. Ovaj događaj je doveo do gubitka povjerenja Srba u mirovne snage i eskalaciju napetosti. Kao rezultat toga, krajiški Srbi su verovali da ih mirovne snage neće zaštititi od moguće hrvatske agresije i nastavili su sa formiranjem regularne vojske.
1993.
1993. Hrvatska vojska je 22. januara 1993. godine započela vojnu operaciju Maslenica, tokom koje zauzima Novigrad, aerodrom Zemunik i sela Smoković, Islam Grčki i Kašić. Savjet bezbjednosti OUN-a 25. januara usvaja rezoluciju 802, osuđujući hrvatske napade. Kao rezultat hrvatskih napada, obe strane su obnovile artiljerijsko granatiranje gradova, a vojne operacije velikih razmjera su nastavljene do sredine proljeća. Predstavnici Srpske Krajine i Hrvatske su 6. aprila zaključili primirje i potpisali sporazum o povlačenju hrvatskih jedinica sa ranije osvojenih teritorija. Na tim položajima su ih trebale zamieniti Mirovne snage OUN-a. Međutim, hrvatske vlasti su kasnije odbile da ispoštuju potpisani sporazum. Na ljeto je nastavljeno sporadično artiljerijsko granatiranje. Savet bezbjednosti OUN-a je produžio mandat mirovnih snaga.
Hrvatska vojska je 9. septembra započela vojnu operaciju Medački džep. Rezultat operacije je bilo zauzimanje i uništenje sela Divoselo, Čitluk i Počitelj, a protiv mirnog srpskog stanovništva počinjeni su ratni zločini. Nakon povlačenja hrvatskih snaga, na teritoriju „džepa” su došle mirovne snage. Predstavnici Srpske Krajine i Hrvatske su 2. novembra u Oslu nastavili pregovore. Srpsku delegaciju je predvodio Goran Hadžić, a hrvatsku Hrvoje Šarinić.
1994.
Godina 1994. je prošla bez velikih napada Hrvatske vojske na teritoriju Srpske Krajine. Međutim, Hrvatska vojska je aktivno učestvovala u vojnim operacijama u Bosni i Hercegovini protiv Vojske Republike Srpske, a konsolidovane jedinice krajiških Srba su učestvovale u borbama u Zapadnoj Bosni na strani Fikreta Abdića.
Krajiške vlasti su pokušavale da uspostave miran život. Vlada je 1994. godine razvila program stabilizacije i počela sa isplatama plata. Do novembra, rukovodstvo Srpske Krajine je planiralo da završi integraciju sa Jugoslavijom. U ambasadi Rusije u Zagrebu je 29. marta 1994. godine potpisano primirje između rukovodstva Srpske Krajine i Hrvatske. U Kninu su 5. avgusta održani pregovori krajiških Srba i Hrvata o ekonomskim pitanjima. Posebno se razgovaralo o mogućnosti otvaranja auto-puta preko Zapadne Slavonije. Na jesen su počeli da rade zajednički komiteti — vojni i poljoprivredni. Delegacija Srpske Krajine je posjetila Zagreb 8. i 14. novembra. Sporazum o normalizaciji ekonomskih odnosa Srpske Krajine i Hrvatske je potpisan 2. decembra. Predviđeno je da se održe pregovori o povratku izbjeglica, plaćanju penzija i otvaranju željezničkog saobraćaja. Krajiški Srbi su 21. decembra otvorili za saobraćaj bivši auto-put Bratstvo i jedinstvo.
Prema ruskom novinaru Mlečinu, vlasti Hrvatske su preko ambasade Rusije rukovodstvu Srpske Krajine ponudile široku autonomiju. Međutim, srpska strana, uz učešće Slobodana Miloševića, kategorički je odbila ovaj prijedlog.
1995.
U januara 1995. godine ambasador SAD-a u Hrvatskoj Piter Galbrajt predložio je Srpskoj Krajini i Hrvatskoj „Plan Z-4”. Predlagao je autonomiju za Kninsku Krajinu, a za Zapadnu Slavoniju i Istočnu Slavoniju, Baranju i Zapadni Srem potpunu integraciju u sastav Hrvatske. Usvajanje ovog plana, predsednik Hrvatske Tuđman je smatrao političkim samoubistvom, međutim pod pritiskom američkih diplomata obećao je da će to pitanje razmotriti u dalekoj budućnosti. Prema srpskim izjavama, odredbe predloženog plana nisu garantovale zaštitu srpskog stanovništva od uznemirenja na nacionalnoj osnovi. Ipak, Milan Babić je u Beogradu dao izjavu, da je Srpska Krajina spremna prihvatiti neku prilagođenu verziju plana i pozvao je Hrvatsku da povuče svoje snage. Međutim, prema Jeleni Guskovoj, Tuđman je odbio da vodi dalje pregovore sa Srbima.
Umjesto da nastavi diplomatske kontakte, hrvatska vlada je odabrala vojno rješenje pitanja.
Republika Srpska Krajina je poražena u maju (Zapadna Slavonija) i avgustu (glavni dio) 1995. godine tokom hrvatskih vojnih operacija Bljesak i Oluja. Tokom operacije Bljesak, Hrvatska vojska je zauzela srpsku enklavu Zapadnu Slavoniju. U pokušaju da spriječi hrvatsku ofanzivu, predsjednik Martić je naredio raketiranje Zagreba, što je i učinjeno. Nakon toga, raketiranje Zagreba je smatrano ratnim zločinom. Međutim, to nije omelo sprovođenje hrvatske ofanzive. Prema podacima srpske strane, a takođe i međunarodne organizacije za ljudska prava Hjuman rajts voč, tokom operacije Bljesak počinjeni su brojni zločini nad srpskim civilnim stanovništvom, uključujući i decu.
Sledeća vojna operacija je bila Oluja, tokom koje su hrvatska vojska i policija okupirale najveći dio Srpske Krajine. Sa teritorije Srpske Krajine je izbjeglo 230—250 hiljada Srba. Tokom i nakon operacije Oluja, hrvatski vojnici su počinili brojne zločine nad kolonama izbjeglica i protiv preostalog civilnog stanovništva, uključujući zločin u Dvoru na Uni i ubistvo srpskih civila u Gruborima. U presudi Haškog tribunala hrvatskim generalima Gotovini i Markaču stoji da je operacija Oluja bila dio zajedničke zločinačke namjere, koju je organizovalo hrvatsko vojno i političko rukovodstvo. Cilj operacije je bio protjerivanje Srba iz Hrvatske i naseljavanje Krajine Hrvatima.
Ostatak Srpske Krajine (oblast Zapadni Srem i Baranja od 1995. i oblast Zapadni Srem, Baranja i Istočna Slavonija od 1996) opstao je u vidu autonomije pod pokroviteljstvom OUN-a sve do mirne integracije u sastav Hrvatske početkom 1998. godine. Prema podacima Save Štrpca, predsednika nevladine organizacije „Veritas”, nakon integracije na ovoj teritoriji ostalo je 77.316 Srba.
Dokumentarni film o padu krajine
Postavi pitanje